صدایم کرد و گفت: کجا می ری؟ بیا بشین اینجا، کنارهم چهار تا تخمه بخوریم، یه فیلم ببینیم.
یک دوراهی در ذهنم شکل گرفت. راه اول به تماشای فیلمی به قدمت سنم و یک کاسه تخمه که هرکدامشان قابلیت تبدیل شدن به جوشی پدر مادر دار در کمتر از نیم ساعت را داشتند، ختم می شد و راه دوم به خزیدن زیر پتوی گرم و نرم و یک خواب خوب. تمام وجودم عاجزانه می خواستند که راه دوم را انتخاب کنم. ولی نه گفتن، آن هم بعد از این همه مدت دوری، در توانم نبود. راهم را کج کردم و کنارش نشستم و زل زدم به تلویزیون. گفتم : آخه این فیلم هم دیدن داره؟
سال ساخت فیلم به زمانی برمی گشت که من فقط چهار سالم بود. نیشگونی از بازوم گرفت و گفت: چون دیدن نداره خودت اینقدر غرقش شدی؟
غرق فیلم؟ نه. خودم هم نمی دانستم غرق چه بودم. بحث را عوض کردم و شروع کردم به تعریف خاطرات چهارسالگی. خاطره ی اولین کفش تق تقی سبز رنگم که توی زاینده رود افتاد و گریه ی بی وقفه ام که دوباره من را به او رساند. از خنداندنش خوشحال بودم. روزنه ای در درون خسته ام باز می کرد که صدای منحوس حرف های بی سر و ته را کم می کرد. روزنه ای که باعث می شد کورسویی نور به اندرون تیره و دم کرده ام بتابد. بدون توجه به فیلم گفتیم و خندیدیم. گفتیم و فهمیدم که چقدر دلم واقعا تنگ شده بود. گفتیم و از شدت خوشبختی اشک در چشم هایم جمع شد. گفتیم و گفتیم تا فیلم، ندیده تمام شد. بلند شد و به قول خودش با دو لیوان چای خون کفتری، برگشت. مقابلم نشست و با لحنی خاص گفت: خب. ول کن این حرف ها رو. بگو ببینم چه خبر؟
چه خبر؟ این سوال غیر منتظره تر از آنی بود که فکرش را می کردم. هجوم خون به صورت و قرمز شدنم را حس می کردم. چقدر دلم می خواست که کسی این سوال را زودتر از من می پرسید تا قد دنیا، بی وقفه برایش حرف می زدم. چقدر دلم می خواست کنار هم دراز بکشیم و من بگویم و بگویم و بگویم تا تمام شوم. چقدر دیر این سوال را پرسیده بود. چقدر دیر بود برای خبر دادن. ضربان قلبم از هزار هم بیشتر شده بود. دهانم خشک شده بود. دستانم سرد. دلم پر جوش. بدنم در حال گریز. چه خبر؟ واقعا چه خبر؟
به چشم هایش نگاه کردم. این "چه خبر" از کدام نوعش بود؟ از آن سوال هایی که فقط برای شروع یک بحث دیگر پرسیده می شود یا از نوع دغدغه مندش؟ نگرانم بود؟ چرا زودتر نگفته بود. چرا زودتر نپرسیده بود؟ چرا زودتر نگفته بود تا من هم زودتر بگویم؟
بگویم که در زندگی هرکس یک روز وجود دارد که با بقیه روزها متفاوت است. یک روز که مثل آن نه در گذشته وجود داشته و نه در آینده وجود خواهد داشت. شاید هر روز، یک روز متفاوت باشد اما منظور من این نوع تفاوت نیست.
بگویم که من از روزی حرف می زنم که می تواند مثل دیروز، پریروز، فردا و پس فردا باشد، ولی یک واقعه ی معمولی و تکراری آن را تکرار ناپذیر می کند. یک اتفاق به شدت کلیشه ای. از دیدن یک فرد خاص یا غیر خاص گرفته تا خواندن چند خط کتاب، شنیدن ناگهانی یک خبر و چه و چه و چه... روزی که اگر نبود "تو" همان آدم گذشته می بودی و هیچ خبری از "تو"ی حالت وجود نداشت. البته اگر "تو"یی وجود داشته باشد!
یک روز صبح از خواب بلند می شوی و به گمان اینکه امروز هم روزی ست مثل بقیه روزهای خدا، وارد زندگی می شوی. کار، تلاش و روزمره گی. در هر لحظه از این روز معمولی، ممکن است آن حادثه رخ بدهد. آن اتفاق می افتد و تو بدون توجه به آنچه که واقعا درونش بود، از کنارش رد می شوی. روز را به شب می رسانی و حتی راحت هم به خواب میروی. و همه چیز از صبح روز بعد شروع می شود...
چشمهایت را که باز می کنی، حس می کنی که دیگر هیچ چیز مثل قبل نیست. دیگر هیچ چیز در "درون تو" مثل قبل نیست. انگار که تکه ای از وجودت ناپدید شده یا تکه ای به وجودت اضافه. به گونه ای غیر قابل تشخیص. بلند می شوی تا به زندگی ات برسی اما می بینی دیگر نه زندگی ای مانده و نه تویی. جلوی آینه که می ایستی، متوجه می شوی چیزی این وسط غریبه است. صورت همان صورت است. موها همان موها. لب و دهان و... هم همان. ولی یک چیزی مثل سابق نیست. ساعت ها می ایستی جلوی آینه و زل می زنی درون چشم های آنکه به تو هم زل زده است. و بعد از آن همه وقت تازه می فهمی که چشم هاست که تغییر کرده، حسی ناشناخته درونشان موج می زند. حسی که از درونت سرچشمه می گیرد. حسی که می تواند فلجت کند و بیچاره.
ترس وجودت را فرا می گیرد. ترسِ ناشناخته بودن چشمانت. ترسِ غریبانه بودن خودت. به انکار متوسل ممی شوی و همه چیز را انکار می کنی. می روی تا بر زندگی غلبه کنی غافل از اینکه تو دیروز مغلوب شده ای. کار می کنی و کار می کنی و کار. آن قدر که فکر نکنی. ولی نمی شود. نمی توانی. چون خودت نیستی. فکر می کنی تمام گذشته خواب بوده. انگار که تازه متولد شده ای. خودت هر لحظه خودت را بیشتر متعجب می کنی. بی دلیل گریه ات می گیرد. دردهایی سراغت می آید که سابقه نداشته. حوصله آدم هایی را نداری که برایت مهم ترین اند. دلت چیزهایی را می خواهد که هیچ وقت نمی خواست و از چیزهایی بیزاری که همیشه می خواستی. مگر چنین چیزی ممکن است؟ به خدا متوسل می شوی. به گریه. به دوست. به اشک. به آه. به نوشتن. به درد کشیدن. درست نمی شود. تو غریبه شده ای. انگار شبانه یک نفر با گاوآهن سراغت آمده و روح آرامت را شخم زده. هیچ چیز سرجایش نیست.
چیزی تا دیوانگی نمانده. یک گوشه می نشینی و گریه می کنی. یک گوشه می نشینی و حرف نمی زنی. یک گوشه می نشینی و هی به خودت می پیچی. از درد. از ترس. از نگرانی. از ناشناخته شدن. از شناخته شدن بعدی جدید. از حسی تازه. از حسی متفاوت. به خودت می پیچی و درد می کشی. از درون گریه می کنی و نعره می کشی. غش می کنی. می میری. زنده می شوی. می میری. زنده می شوی. و همه، فقط توی ساکت را می بینند.
درد می کشی تا پوسته ی قبلی ات را از خودت جدا کنی. درد می کشی تا با ظاهر جدیدت کنار بیایی. کم کم می فهمی که قضیه از چه قرار است. فکرها و مرورهای عزلت نشینی ات، به تو فهمانده که چه شد که اینطور شد. ولی باورت نمی شود. حالا باید چکار کنی؟ با آنچه که اتفاق افتاده و آدمی که نمی شناسی اش.
می خواستم بگویم، خبر اینکه من این روز را تجربه کردم و دیگر خبری از آن من قدیم نیست. تمام معادلاتم به هم ریخته. می خواستم بگویم که خودم را کوبیدم تا دوباره بسازم اما دستم به ساختن که نمی رود هیچ، نمی دانم چه بوده ام و چه باید باشم و چه چیز اصلا درست است که باشم؟ می خواستم بگویم که بیا و کمک کن تا ببینم با این من ویران چه باید کرد؟ یک نفر باید دستم را بگیرد و بلندم کند. بیا و آن یک نفر تو باش. می خواستم خیلی چیزها را بگویم.
گفتم: خبر که زیاده، از کدوم شروع کنم؟
یک دفعه گفت: راستی اگه گفتی چه خبر؟ گفت و گفت و یادش رفت که از من پرسیده بود چه خبر.
حرف هایش که تمام شد، بلند شدم و خزیدم زیر پتو. و صدای منحوس درونم آن قدر به خوش خیالی ام خندید تا خوابم برد.
