داستان از اینجا شروع می شود که زندگی تغییر می کند و دغدغه ها و نوع استفاده از اوقات فراغت متفاوت می شود؛ و در نتیجه زمان همیشگی برای کتاب خواندن اندک و اندک تر. کتاب را که در دست می گیرم عذاب وجدانی شدید گریبان گیرم می شود که ناشی از درس و پایان نامه و استاد است. خوانده و نخوانده، با ذهنی حریص، کتاب را سرجایش می گذارم و خودم را درگیر بخش های دیگری از زندگی، روزمره گی و درس می کنم. اما باز هم دلم پر است از وسوسه ی خواندن.
دلم میخواهد از زمان های مرده ام استفاده کنم، اما کتاب های صوتی را دوست ندارم. یا شاید بهتر است اینطور بگویم که تا به اینجا صوتِ کسانی که کتاب را با صدایشان می شنیدم را دوست نداشته ام. همیشه یا زیادی کند بوده اند، یا زیادی حوصله سر بر و یا زیادی اغراق آمیز در احساسات و نوع بیان و یا همه ی این موارد در کنار هم.
تا اینکه با پادکست آشنا و در دامِ عاشقی آن گرفتار می شوم. مخصوصا وقتی فیدیبو هم بخشی با این نام به دسته بندی های خود اضافه و دسترسی به پادکست های گروه خوب کانال بی و داستان شب را تسهیل می کند.
اینگونه می شود که داستان شب هایش می شود همراه اوقات تنهایی ام در هنگام انجام کارهای خانه و کانال بی همسفرمان در جاده ها. راهی خوب برای استفاده خوب از زمان های بلااستفاده، فرار از روزمره گی و بالاتر بردن آگاهی در زمینه های مخلتف.
* همچنان مشکل نوع گوینده را در داستان شب ها را دارم. تا به حال تنها کسی که در نوع صحبت کردن قبولش داشته ام، احسان رضایی در بخش داستان شب بوده است. به گمانم هرکس باید بگردد و فردی که می تواند با صدایش ارتباط برقرار کند را پیدا کند و اوقاتش را به دست او بسپارد.
** کانال بی فوق العاده است. هم در نوع بیان و هم موضوعات و هم نوع روایت.
*** عنوان، عنوان یکی از داستان های شبی است که دوستش داشتم. هم پر بود از کتاب و هم یاد پدربزرگی که مریض بود.
**** پیشنهاد می کنم امتحان کنید.
