تا به حال رویاپردازی کرده‌ای؟ چشم‌هایت را ببندی و ذهنت را بفرستی سمت ناممکن‌ها؟
من این کار را زیاد می‌کنم. چشم‌هایم را که می‌بندم، همیشه یک تصویر در برابر چشم‌هایم شکل می‌گیرد.
مامان می‌آید، می‌نشیند کنار بابا. همین! یک قاب دو نفره. رویاپردازی‌های تمام این سال‌ها و تمام روزهای دلتنگی و بی‌حوصلگی و خستگی و حتی شادم به همین قاب ختم می شود.
همین‌قدر ساده. همین‌قدر محال و همین‌قدر دردناک...
روزهایمان سخت و آسان گذشتند و دوباره رسیدیم به اردیبهشتی دیگر... نیمه اردیبهشت...
می‌دانی، هزاران جمله در سر پرورانده بودم تا برایت بنویسم، اما دخترک بدخوابمان جانی برایم باقی نگذاشته. پس بسنده می‌کنم به اینکه قدر این میزان از همراه بودنت را می‌دانم و چقدر خوشحالم که به جای تمام عنوان‌هایی که در زندگی داریم، برای من مانند یک دوست هستی...
خداروشکر برای این دوستی، برای اردیبهشت زیبا، برای داشتنت، برای مثل همه نبودنت، برای دخترک بدخوابمان و برای همه چیز...
