دیر وقت است. نشسته ام پشت میز و درگیر ترجمه های سنگین ام. از لذت همیشگی خبری نیست. دلم گرفته. چند خط ترجمه می کنم، کمی به فکر فرو می روم، دو قطره اشک می ریزم و باز ادامه می دهم. چند خط دیگر... پاراگراف بعدی. قورت دادن بغض با چای سرد و باز چند قطره دیگر... می نویسم و گریه می کنم. گریه ام شدت می گیرد. چقدر خوب که او خواب است و من را این شکلی نمی بیند. چقدر خوب که... چقدر خوب چی؟ چقدر خوب که فقط او برایت مانده؟ احساس تنهایی می کنم. سردم می شود. اشک هایم همچنان می ریزند. در چنین شرایطی حالم از خودم بهم می خورد! این روزها شدیدا دیدنی ام. حرف می زنم اشک هایم می ریزند. ورزش می کنم و خودم را با وزنه ها سرگرم می کنم چشم هایم خیس می شوند. مسائل حل می شوند و من باز می نشینم و یک دل سیر گریه می کنم. وسط کار، بین انبوه اصطلاحات علمی، کلمه ای بی ربط مرا یاد چیزی بی ربط تر می اندازد و باز اشک ها سُر می خورند بیرون.
در چنین شرایطی دلم برای خودم می سوزد. شاید دلم، دلش برای خودش می سوزد. جایی از دلم درد می کند و خوب نمی شود که نمی شود. این دل، همیشه خدا دل دل می زند برای دوست داشتن، برای دوست داشتن همه و همه کس. اما دردم آمده این بار. یادم نمی رود. گریه ام تمام نمی شود. دوست داشتنم نمی آید. دو رویی و خودخواهی و تظاهر را دیده ام و دیوانه شده ام. یک دیوانه با چشم های سرخ. یک دیوانه با اشک های بی پایان. یک دیوانه خسته که دلش می خواهد دوست نداشته باشد. دلش می خواهد متنفر باشد و دلش می خواهد حتی نفرین کند.
