سالی دیگر

چرا روز تولد آدم این قدر غمناک است؟ این غم تا کی ادامه دارد؟ تا چندمین سال از زندگی؟

حس می‌کنم هر چقدر می‌گذرد، حجم این غم بیشتر می‌شود و دردی سنگین‌تر و رنجی عجیب‌تر گریبان‌گیر آدم می‌شود. امروز رنج و غم دست در دست یکدیگر دارند خفه‌ام می‌کنند. حس می‌کنم روز تولد، تنها تداعی کننده درد و رنجی است که برای ورود به این دنیا متحمل شده‌ایم. شاید برای این غمگین‌ایم که جواب درستی برای سوال‌های شناور در ذهن نداریم. سوال‌هایی مانند این که برای ارزشمند شدن، قیمت دار شدن روح و پله ای بالاتر رفتن چه کرده‌ایم؟

 

نمی‌دانم...

فقط می‌دانم که امروز روز عجیب غمگینی است و من، پُرام از دلتنگی... دلتنگی برای تمام آدم های زندگی ام. دلتنگی برای دخترک کوچکم که درونم نفس می‌کشد و دلتنگی برای خودِ خودم...