مادرانه

همه دست به قلم شده اند تا از مادر بنویسند و برای او...

چند روزی است که دوست دارم من هم بنویسم. شب موقع خواب به آنچه خواهم نوشت فکر می کنم و صبح با این فکر که چه می توان کرد بیدار میشوم...

آخر، تصمیم گرفتم تمام فکرهای درست و نادرست را کنار بگذارم و خودم را به نوشتن بسپارم. اما تمام آن چیزی که میخواهم بگویم و نمیدانم چطور می توان گفت و چطور می توان ادا کرد خلاصه می شود در یک جمله آزار دهنده و اشک هایی که این روزها بی اختیار به بهانه او و برای او سرازیر شدند:

" چقدر می خواهمش و چه بد، که ندارمش..."