نویسنده: یاسمن خلیلی فرد
نشر: ققنوس
تعداد صفحات: 440
سال نشر: چاپ اول 1396
کتاب را که دست میگیری و شروع به خواندن که می کنی، دنبال شخصیتی می گردی که انگار خودش نیست. اما با هفت راوی مواجه می شوی که هر کدام گذشته و حال را به زبان خود روایت می کنند تا تصاویر مه گرفته، واضح و واضح تر شوند. صفحات را پیش می روی، می خوانی و تصور می کنی و غرق می شوی و همچنان به دنبال آن فردی که از خودش فاصله گرفته است، غافل از اینکه تمام هفت راوی ناخواسته، ناعادلانه و بر سر جزئیاتی باورنکردنی و روزمرگی از خودشان فاصله گرفته اند و انگار خودشان نیستند...
- بعضی وقت ها زندگی یعنی تجربه کردن مکرر تمام کلیشه ها.
- نوشتن سخت است، خیلی سخت تر از نقاشی کشیدن. سخت تر و البته صریح تر. معانی در لابه لای خط ها و رنگ های تابلو گم می شوند اما کلمات برنده و تیز اند.
- جالب است آدم همیشه برای ترمیم رابطه درب و داغان دنبال راه حل های عجیب و غریب می گردد و جون چیزی به ذهنش نمی رسد جا می زند اما انگار همین که لب هایت از هم باز شود، همین که حرف ها را از قلبت به زبانت هدایت کنی، همه چیز خود به خود درست می شود.
- بدترین احساس ممکن این است که ندانی چه احساسی داری.
- بعضی وقت ها آدم چمدان می بندد که نرود، که کسی بیاید جلوش را بگیرد، که بفهمد هنوز برای کسی مهم است.
* به فکر فرو رفتم، یک نفس کتاب را خواندم و لذت بردم.