مادرانه

همه دست به قلم شده اند تا از مادر بنویسند و برای او...

چند روزی است که دوست دارم من هم بنویسم. شب موقع خواب به آنچه خواهم نوشت فکر می کنم و صبح با این فکر که چه می توان کرد بیدار میشوم...

آخر، تصمیم گرفتم تمام فکرهای درست و نادرست را کنار بگذارم و خودم را به نوشتن بسپارم. اما تمام آن چیزی که میخواهم بگویم و نمیدانم چطور می توان گفت و چطور می توان ادا کرد خلاصه می شود در یک جمله آزار دهنده و اشک هایی که این روزها بی اختیار به بهانه او و برای او سرازیر شدند:

" چقدر می خواهمش و چه بد، که ندارمش..."

 

دوست‌داشتن

دوست داشتن یک بازی دو سر برد است جان من!

چه وصالی در بر داشته باشد و چه نه، چه همراهی ای به دنبال داشته باشد و چه نه. چه آنقدر عاقل باشیم که به دیوانگی دوست داشتن تن دهیم و چه آنقدر دیوانه که عاقلانه در چارچوب ها گام برداریم؛ دوست داشتن یک بازی دو سر برد است...

 

 

انتظار

گمانم اواسط هفت سالگی بود که طعمِ جدیدی از مهم بودن زیر دندانم رفت. دراز کشیده بودم، سرگرم مشق نوشتن بودم که خوابم برد. نمی­دانم چقدر گذشت که دستی نوازش گونه موهایم را از روی صورتم کنار زد، پیشانی ام را بوسید و با آرامشی عجیب پتویی را به رویم کشید.

نه ساله بودم که برای تکرار آن تجربه بی ­نظیر و از سر دلتنگی برای آن دست­ ها خودم را وسط درس خواندن به خواب سپردم. اما هیچ خبری نشد. نه از دستان نوازشگر، نه از آن آرامش غریب و نه از مهم بودن... با خودم لج کردم. تصمیم گرفتم فقط و فقط در صورت نوازش شدن چشم­ هایم را باز کنم. چشم­ ها بسته ماند... طولانی... ممتد... آن­قدر که وقتی در دل یک شب بی­ پایان بازشان کردم، از سرما مچاله شده بودم و چیزی به پایان بیست و پنج سالگی نمانده بود...