تا به حال رویاپردازی کرده‌ای؟ چشم‌هایت را ببندی و ذهنت را بفرستی سمت ناممکن‌ها؟
من این کار را زیاد میکنم. چشم‌هایم را که می‌بندم، همیشه یک تصویر در برابر چشم‌هایم شکل می‌گیرد.
مامان می‌آید، می‌نشیند کنار بابا. همین! یک قاب دو نفره. رویاپردازی‌های تمام این سال‌ها و تمام روزهای دلتنگی و بی‌حوصلگی و خستگی و حتی شادم به همین قاب ختم می شود.
همین‌قدر ساده. همین‌قدر محال و همین‌قدر دردناک...
رهگذر
ناخوداگاه یاد این شعر افتادم.
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست.
....
بعضی حوادث زندگی حکم زخمی دارند که خوب میشن اما جاشون نمیره. کوچیک که بودم بر اثر بازیگوشی پوست انگشت کوچک دستم پاره شد. هنوز هم جاش هست. هر موقع نگاهش میکنم انگار همین دیروز بود که اون اتفاق افتاد. به هر حال خاطراتش توی ذهن مرور میشه. ادم بدون خاطره و بدون درد ادم بدون دغدغه فرقی با یک تکه شی بی جان مثل میز یا دیوار نمیکنه. فقط دعا کنیم که زخم کاری نباشه. فقط در حد خراش ساده باشه. زیاد دردمون نگیره :))
....
وقتی اقدام اگاهانه باشه خودپسندانه نباشه درست باشه عجولانه نباشه، زیاد احساسی نباشه زخمی ایجاد نمیشه. نه برای خود فرد نه برای کسایی که باهاش هستن.
اصلا چه زخمهایی خوبه و چه زخمهایی بد؟ زخمی که خودمون به خودمون میزنیم یا دیگران بهمون میزنن..
الهی که دلخوشی های زندگیت انقدر زیاد و رنگارنگ باشه که فرصت نکنی به هیچ قابی و هیچ ناممکنی فکر کنی